وقتی در ایوان دلتنگی هایت مینشینی...

وقتی که پشت یک پنجره بارانی بی هوا شاعر میشوی ....

وقتی دیگر کسی برای شنیدن جمله هایت

به اندازه لحظه ای فرصت نمی گذارد ....

کسی هست که میشود به او پناه برد..

کسی که شب دلتنگی را با او میتوان قسمت کرد....

نوشته شده در چهار شنبه 19 بهمن 1390برچسب:,ساعت 21:56 توسط نســــــــــیم| |